પહેલાં કવિતા લખવી ઘણી સરળ હતી
ઘરનાં આંગણે
પીપળાની ડાળીઓથી ઉછળીને
આવતાં જતાં બાળકોની થેલીઓથી
નીકળીને
રંગ બેરંગી
ચકલીઓની ચિં ચિં
માં ઢળીને
કવિતા જયારે મારા ઘેર આવતી હતી
મારી કલમથી જલ્દી જલ્દી
પોતાને પૂરે પૂરી વર્ણવી જતી હતી
હવે બધાં દ્ર્શ્યો બદલાઇ ચુકયાં છે
નાનાં નાનાં ત્રિભેટેથી
પહોળા માર્ગો બની ચુકયા છે
મોટી મોટી બજારો
જુની ગલીઓ અને શેરીઓની ગળી ચુકી છે
કવિતાને મારા વચ્ચે
હવે ઘણૂં લાંબુ અંતરછે
આ માઇલોના લાંબા અંતરમાં
ક્યાંક અચાનક બૉમ ફૂટે છે
માંઓ ની કુંખમાં પોઢેલ બાળકો ડરી ઉઠે છે
ધર્મ અને રાજકરણ મળીને
નવા નવા નારાઓ ઉછાળે છે
ઘણાં શહેરો ,ઘણા દેશો પસાર કરી
જયારે કવિતા મારા ઘર પર પ્રવેશ કરે છે
એટલી થાકેલી હોય છે કે
મારા લખવાન ટેબલ પર
કોળા કાગળને કોળોજ છોડી દઇને
વિદાય થઇ જાય છે
અને કોઇ ફૂટપાથ પર જઇને
શહેરના સૌથી વયો વૃધ્ધ માણસ ની આંખોની પાંપણે
અશ્રુ બની ને
સૂઇ જાય છે.
- નીદા ફાઝલી
(ઉર્દૂ માંથી ગુજરાતીમાં અનુવાદ_વફા)
No comments:
Post a Comment